Οι τελευταίοι πέντε αιώνες της παγκοσμίου ιστορίας διακρίνονται από τη κυριαρχία του λεγόμενου «Δυτικού Πολιτισμού» σε τεχνολογικό, οικονομοκρατικό, πολιτικό και στρατιωτικό επίπεδο. Τα τελευταία έτη του 20ου αιώνα και τη παρούσα περίοδο, ο σκεπτικισμός για το μέλλον αυτής της υπεροχής έχει ενταθεί από πολλούς κύκλους και ομάδες ατόμων της Δύσης, λόγω της δραματικής πληθυσμιακής εξάπλωσης των Μουσουλμανικών κοινωνιών και βεβαίως την υπογεννητικότητα που μειώνει τις αντίστοιχες Δυτικές. Η Περιφέρεια των Βαλκανίων κατά τη δεκαετία του ’90, αποτέλεσε την πρακτική εφαρμογή της Ισλαμικής εξάπλωσης που ήδη είχε την αφετηρία της μεταπολεμικά. Περιοχές όπως η Βοσνία, το Κοσσυφοπέδιο η ΠΓΔΜ, το Μαυροβούνιο και η Νότιος Σερβία αποτελούν κλασσικά υποδείγματα πληθυσμιακής ανισορροπίας μεταξύ των Μουσουλμάνων και των Χριστιανών και λοιπών. Μάλιστα οι δημογραφικές τάσεις υποδεικνύουν την συνεχιζόμενη αύξηση των πιστών του Ισλάμ με πολλαπλές πολιτικές συνέπειες για τα κράτη αυτά αλλά και την ευρύτερη περιοχή.